Hoe ziet de Overbetuwe er in 2040 uit? Dat vroeg ik voor De Gelderlander aan een groepje kinderen uit Elst en een groepje kinderen uit Bemmel. ‘Elst moet geen vervuilde stad worden, zoals in China waar altijd een smogwolk hangt’, zegt Devlin. Nee, als hier fabrieken komen moeten ze op zonne-energie werken, want Devlin wil niet dat Elst als bijnaam ‘de stinkstad’ krijgt.

Gelderlander-kinderen-over-de-toekomst

Stijn en Ellen reizen veel met hun kinderen

Stijn en Ellen uit Nijmegen reizen veel met hun jonge kinderen naar verre bestemmingen. Teun en Tessel zagen in hun eerste levensjaren al wat van Zuid-Afrika, Cuba, IJsland, Japan en Canada. Welke levenslessen willen Stijn en Ellen hun kinderen meegeven?

Voor de Gelderlander interviewde ik Stijn en Ellen in 2016 over de levenslessen die ze hun kinderen willen meegeven. Ellen: ‘De dunne rijstpapieren wandjes in Japan zijn best een risico als je reist met jonge kinderen, maar je kunt het ook zien als de ultieme kans om je kinderen bij te brengen dat de spullen van anderen kostbaar zijn en dat je ze niet kapot mag maken.’

De Familie in 216

  • Ellen Wissink (42) is arbeidshygiënist bij AAJ advies en hobbyfotograaf.
  • Stijn van Langen (45) werkt als manager bij Essent.
  • Teun (7) zit in groep 3 en Tessel (3) gaat na de zomervakantie naar school.

1. Verwonder je over de wereld

Ellen: “Voordat we kinderen kregen reisden we al veel. Een jaar door Australië, Nieuw Zeeland en Zuid-Oost Azië en een half jaar door Zuid-Amerika. We vinden het heerlijk om mensen te ontmoeten en ons te verwonderen over nieuwe plekken. Toen de kinderen kwamen was het vanzelfsprekend dat het reizen door zou gaan, al zijn de tripjes nu minder lang en worden ze beter voorbereid.”

Stijn: “Voordat Ellen zwanger werd heb ik haar één plechtige belofte moeten doen: nooit een Landall of Centerparcs huisje met de kids.”

Ellen: “Zo’n park geeft mij zo’n verstikkend gevoel, alsof ik op slot zit achter die slagboom. Alles ligt vast en alle spontaniteit en creativiteit ebt weg.”

Stijn: “We blijven het avontuur opzoeken. Toen Teun nog geen jaar oud was reiden we met een camper door Zuid-Amerika. Later door onder andere Zuid-Afrika en Cuba. Ook na Tessels komst in 2012 bleven we reizen, naar IJsland, Japan, Noorwegen en Canada bijvoorbeeld. In totaal zijn we zo’n zes tot zeven weken per jaar weg. Twee schoolvakanties en dan vaak nog een peer keer per jaar een weekendje.”

Ellen: “Onze verwondering werkt aanstekelijk. Toen Tessel 3 was reden we ergens in Noorwegen met de auto een hoek om toen ze ineens enthousiast riep: ‘Kijk, een uitzicht!’ Heerlijk, zo zijn wij ook.”

2. Alles is fascinerend als je je erin verdiept

Ellen: “Voor elke reis of vakantie kijken we samen met de kinderen waar een land ligt op de kaart, welke taal de mensen er spreken en wat ze er eten en drinken. We oefenen woordjes in die taal of koken een lokaal gerecht. Zo bereiden we hen voor op wat komen gaat en leren we ze dat het leuk is om je ergens in te verdiepen.”

Stijn: “Ik las onlangs een citaat van Bill Bryson waar ik mezelf in herken. Hij zei: ‘Alles is fascinerend, als je je er maar in verdiept.’ Dat geloof ik ook.”

Ellen: “Stijn en ik zijn allebei heel nieuwsgierig. Er ligt altijd een Ipad op tafel bij ons, als iemand een vraag heeft gaan we meteen op zoek naar het antwoord. Dat gebeurt bijna dagelijks. We hebben ook allebei veel hobby’s. Ik fotografeer en Stijn is de laatste tijd veel met koken bezig, in het bijzonder met het fermenteren van eten.”

Stijn: “Teun ziet dat en pikt dat op, hij wil helpen en meedenken. Toen hij een kookprogramma op televisie voorbij zag komen zei hij: ‘Laten we dat kijken, misschien vertellen ze iets over fermenteren.’”

Ellen: “We vinden het leuk om nieuwe dingen uit te proberen en dat zie ik terug bij de kinderen. Teun eet bijvoorbeeld bijna alles, van zalm tot inktvis en zeewier. Hij heeft zelfs een keer gefermenteerde haai geprobeerd. ‘Lekker stukje vis’, zei hij. Oesters vind hij ook heerlijk, op reis bestelde hij er een keer tien.”

Teun: “Ik vind ze lekker glibberig en zout.”

Stijn: “Op weg naar IJsland in 2014 complimenteerde Teun de stewardess met haar kookkunsten.”

3. Respecteer andermans waarden en normen

Ellen: “Onze kinderen krijgen veel vrijheid maar ze mogen zeker niet alles. Ik denk zelfs dat wij strenger zijn dan andere ouders. De grondregels zijn: niet schreeuwen, geen ruzie maken en als je iets wilt dan vraag je dat netjes.”

Teun: “Ik vind ze meestal niet heel streng.”

Ellen: “Tijdens het reizen worden normen en waarden als het ware uitvergroot. We logeren bijvoorbeeld vaak via AirBNB bij andere mensen thuis. Dat betekent dat je altijd omringd bent door de spullen van een ander. Dat kun je zien als een risico – vooral met de dunne rijstpapieren wandjes in Japan is dat af en toe best spannend. Maar het is ook de ultieme kans om je kinderen bij te brengen dat de spullen van anderen kostbaar zijn en dat je ze onder geen beding kapot mag maken.”

Stijn: “In Japan gelden sowieso andere normen en waarden dan thuis, het is daar bijvoorbeeld heel ongebruikelijk om te rennen of te schreeuwen. Dat weten de kinderen, want dat hebben we van te voren samen met hen opgezocht. Ook in een vliegtuig en restaurant gelden normen en waarden meer dan thuis. De kinderen mogen daar van ons niet rennen, schreeuwen of op de ipad spelen met het geluid hard aan. Omdat de regels duidelijk zijn, gaan lange vluchten vaak goed.”

Teun: “Ik vind vliegen altijd heel leuk. Je mag er slapen, krijgt lekker eten en kunt heel mooi naar beneden kijken.”

Ellen: “Natuurlijk zijn er minder fijne momenten. Als Teun moet overgeven in het vliegtuig of Tessel tijdens het opstijgen spontaan alles onderplast denk je wel even: waar ben ik aan begonnen. Maar dat zijn uitzonderingen.”

4. Ervaringen zijn belangrijker dan spullen

Ellen: “We kunnen niet op deze manier leven en ook in een mooi huis wonen met dure gadgets en twee auto’s voor de deur. Dat is ook helemaal niet wat we willen. Ervaringen opdoen vinden we veel belangrijker, ook als we in Nederland zijn. We gaan liever een dag met de kinderen op stap dan dat we nieuwe schoenen of kleren kopen.

Stijn: “Die hang naar materialisme hebben we allebei nooit gehad. Een nieuwe auto heeft voor ons geen meerwaarde. Een nieuwe ervaring wel.”

Ellen: “Daar wordt je een completer mens van. Ik verheug me er nu al weer op om nieuwe dingen te zien of me ergens over te verwonderen. Daar worden wij gelukkig van. Het zou een enorme verarming zijn om een dure Prius voor de deur te hebben staan maar minder te ondernemen.”

5. Iedereen is anders

Ellen: “Stijn en ik zijn heel verschillend, dat maakt ons een sterk team. Natuurlijk clasht dat wel eens in een slechte bui, want onbegrip ligt op de loer. We kunnen ons soms enorm irriteren aan hoe de ander iets doet. Dan staat de keuken ineens vol met bakjes gefermenteerd eten en is het een grote puinhoop.”

Stijn: “Of we zijn op pad en Ellen neemt uitgebreid de tijd om een foto te maken, terwijl de kinderen en ik door willen lopen.”

Ellen: “Achteraf kunnen we daar dan wel om lachen, ook omdat we het mooi vinden om te zien dat de ander zo met zijn passie bezig is.”

Stijn: “De kinderen zijn ook heel verschillend. Teun is nogal bedachtzaam en Tessel is juist heel direct. Dat mag. Ze mogen van ons zijn wie ze zijn, we willen ze niet vormen.”

Dit artikel verscheen in 2016 in De Gelderlander

Stijn en Ellen reizen met kinderen

Minder huis, meer leven. Dat is de kern van de tiny house movement die na Amerika nu ook in Nederland steeds meer aanhangers krijgt. Marjolein Jonker uit Langedijk is één van de eerste in Nederland die in zo’n huisje gaat wonen. Ik mocht haar interviewen voor de Betuwe editie van de Gelderlander, omdat haar huisje in Bemmel gebouwd wordt door de Velpse timmerman Dimka Wentzel.

tinyhousebemmel.compressed

 

Toetsweken, vakkenpakketten, weektaken of huiswerk zijn op De Vallei in Driel niet aan de orde. Op deze democratische middelbare school bepalen leerlingen zelf hoe hun lesdag eruit ziet. Wordt er dan wel geleerd? ‘Jazeker’, zegt coach Pauline Fokkelman. ‘Kinderen willen van nature leren maar worden tegengehouden omdat ze zoveel moeten.’ Hoe dat precies zit, lees je in dit artikel dat ik schreef voor De Gelderlander.

De-Vallei-democratisch-onderwijs

Waar de ene B&B het zo eenvoudig mogelijk houdt, biedt de ander een beautysalon aan huis en ga je bij weer een andere compleet back to basic. Om een succesvolle B&B te runnen, moet je iets bijzonders bieden. Daarover vertellen B&B-eigenaren uit de Betuwe in dit artikel.

GDE Fout: Fout met ophalen van bestand - schakel indien nodig foutcontrole uit (404:Not Found)

Wie geen zin heeft om elke avond voor zichzelf te koken of gewoon nieuwsgierig is naar de kookkunsten van zijn dorp- of stadsgenoten, kan een huisgemaakt maaltje bij zijn buren bestellen via Thuisafgehaald.nl. Ook in de Betuwe staan de eerste thuiskoks nu in de keuken om iets lekkers te maken voor hun streekgenoten. Deborah Zeelig, Nyla Ruigrok en Marianne Augustus vertellen over hun ervaringen met Thuisafgehaald.nl

Met haar 81 jaar is Jacquelien de Savornin Lohman de oudste cabaretière van Nederland en daar geniet ze met volle teugen van. Ze werkte als advocaat, hoogleraar en politicus en kijkt nu als cabaretière terug op een bewogen leven. Met haar show brengt ze een ode aan de schoonheid van het ouderdom: “Ik erger me aan de angst om ouder te worden bij jonge mensen”, vertelt ze. “Ik zie overal botox en siliconenborsten, daar krijg ik een sneu gevoel van. […] Je zou er juist de schoonheid van in moeten zien. Ouwerpower!”

Download (PDF, 199KB)

Op 21 januari 2015 openen Bep en Frits van Woudenberg de supermarkt Attent Groenteschuur in Valburg. In dit interview voor De Gelderlander vertellen ze over de uitdaging om een supermarkt te runnen in een dorpje van 1800 inwoners, en waarom zij duizendmaal liever in zo´n dorpje zitten dan in een stad.

Gelderlander - dorpssuper

“Je hoeft niet ziek te zijn om beter te worden”, zegt directeur Frans Pieters van Basisschool De Haafakkers in Heteren. Als eerste Nederlandse basisschool willen zij braintraining gaan invoeren in het onderwijs. Dit schooljaar loopt een proef met trainingsprogramma Braingame Brian in de groepen vijf en zes. Die training werd tot nu toe alleen therapeutisch ingezet bij de behandeling van kinderen met ADHD maar Pieters en zijn team zijn er van overtuigd dat ieder kind er baat bij heeft. Klik rechts in de hoek voor een grote weergave.

Biologisch is hip. Maar hoe werkt biologisch boeren eigenlijk? André Jurrius uit Randwijk heeft 95 hectare grond waar hij meer dan dertien soorten gewassen op verbouwt, uiteraard zonder kunstmatige hulpmiddelen. Daar moet je creatief voor zijn. “Creatief, inventief en een beetje tegendraads, dat is biologisch boeren”, vertelde André toen ik hem interviewde voor de Gelderlander.

In het schuurtje achter zijn huis maakt Joop Buter (81) ambachtelijk drukwerk met een eeuwenoude drukpers. Zoals anderen blind kunnen typen kan hij blind ‘zetten’. Maar wie kan dit apparaat nog bedienen als Joop er straks niet meer is? “Moderne drukkers weten er geen raad mee. Nog even en dit vak is verdwenen”,  vertelt Buter. Een bijzonder verhaal over een uitgestorven beroep.

Download (PDF, 482KB)

 

Wist je dat koffie uit Bolivia notig en bloemig smaakt terwijl die uit Rwanda fruitige smaaktonen heeft? En dat Braziliaanse koffie een beetje chocolade en karameltinten bevat? Waarschijnlijk niet. Want in bijna alle koffie die wij kennen, worden bonen uit alle landen door elkaar gebruikt. Maar hoe smaakt koffie nou eigenlijk echt? Dat laat Barista Cas van Rijn zijn klanten proeven. Op koffie ontdekkingsreis!

Download (PDF, 2.14MB)

Theo van Brakel had welgeteld één dag zijn diploma toen hij in 1972 als leerkracht aan de slag ging op de Don Boscoschool in Renkum. Hij is nooit meer weggegaan. Op donderdag 31 augustus fietste hij voor de laatste keer als directeur naar de school waar hij 41 jaar werkte.

Download (PDF, 374KB)

De Wit-Russische Volha Furs (22) reist deze zomer couchsurfend door Europa en werd meteen verliefd op Nederland. Bij de Arnhemse Dirck van Piggelen (46) op de bank vertelt ze over het begrip intimate tourism: “Als ik straks terugdenk aan Nederland denk ik niet aan de gebouwen en museums maar aan de mensen.”

Download (PDF, 278KB)

Hij maakte op zijn dertiende al wijn samen met zijn vader, maar toch besloot Youp Cretier eerst financieel adviseur te worden. In 2004 ging het roer om en verwezenlijkte hij alsnog zijn grote droom: wijnboer worden. Dat is niet altijd even makkelijk in Nederland: “Vorig jaar heb ik 80% van mijn oogst weg zien rotten. Dan moet je blijven lachen en uitkijken naar volgend jaar.”

Download (PDF, 301KB)