Ze zijn er nog: echte speciaalzaken van ondernemers die niet raken uitgepraat over hun spullen. Zoals Yvonne Roelofs (57) van speelgoedwinkel De Engelbewaarder in Nijmegen.
Winkeltje spelen, dat vindt Yvonne Roelofs het leukste wat er is. “Dat doe ik al sinds mijn achtste. Als dochter van een melkboer kreeg ik vroeger van mijn vader een oude leren melktas. Dan maakte ik stapeltjes geld en dan ging ik spelen. Dat doe ik nu nog steeds.”
Ruim dertig jaar geleden werd Yvonne verliefd op het monumentale pand met de gekleurde trappetjes in de Nijmeegse Lange Hezelstraat. Ze werkte in een kledingwinkel verderop en was kind aan huis bij de speelgoedwinkel van Karien Herraets. “Ik was dol op speelgoed, ik kocht het voor mijn neefjes, nichtjes en kinderen van vriendinnen. Zelfs nu ik 57 ben, is het kind in mij er nog steeds.” Op een dag stond ze in De Engelbewaarder met hoge nood. “Ik mocht van Karien naar het toilet in het woongedeelte boven de winkel. Ik keek mijn ogen uit, het was net een poppenhuis. Ik dacht: hier wil ik wonen!”
Yvonne verhuisde naar Rotterdam om haar vakdiploma speelgoed te halen. Toen ze vijf jaar later weer door de Lange Hezelstraat fietste, zag ze dat De Engelbewaarder te koop stond. Inmiddels woont ze al 20 jaar in het poppenhuis waar ze vroeger van droomde en verkoopt ze het speelgoed waar ze toen al gek op was. Speelgoed van duurzaam materiaal, voornamelijk hout. “Dat voelt zoveel warmer en zachter in je handen dan plastic. Kinderen mogen hier dan ook overal aankomen, kwaliteit moet je voelen.”
Hoe ze de recessie heeft overleefd, weet Yvonne Roelofs niet. “Ik heb het zwaar gehad, maar ik zit er nog. Ik denk dat ik dat aan mijn vakkennis te danken heb. Verkopen is durven, ik durf mijn klanten ook tegen te spreken. Soms willen ze iets kopen wat helemaal niet bij de leeftijd past, een poppenhuis voor een kindje van twee bijvoorbeeld. Op die leeftijd kan een kind dat spel nog helemaal niet spelen. Het is de leeftijd waarop ze hun ouders na willen doen, koken en vegen bijvoorbeeld.”
Yvonne zwaait enthousiast naar buiten als er een klant voorbij loopt. “Ik heb een grote vaste klantenkring. Moeders die hier vroeger met hun kinderwagen stonden, komen nu iets kopen voor hun kleinkinderen. Toeristen komen hier ook veel, die vinden dit monumentale pand in de oudste winkelstraat van Nederland prachtig.”
Bij de Engelbewaarder gaat het altijd over geboorte, kinderen en verjaardagen. Dat vindt Yvonne heerlijk maar het doet ook wel eens pijn. “Mijn eigen kinderwens is nooit uitgekomen. Daar heb ik wel verdriet over gehad, misschien nog wel het meest over het feit dat ik geen oma wordt. Toen hier pas drie oma’s enthousiast stonden te praten over hun kleinkinderen, rolden de tranen over mijn wangen. Toch ben ik blij met hoe mijn leven gelopen is. Mijn droom is uitgekomen, ik ben al twintig jaar dolgelukkig in mijn winkeltje.”
