Het kleine jongetje uit Jabeek

Het is gezellig druk in het kleine huis van Piet en Wies Timmermans in Merkelbeek. De meeste van hun elf kinderen zijn inmiddels het huis uit, maar op deze zondagmiddag in 1974 loopt de hut weer gemoedelijk vol. De vijfjarige Ron rent enthousiast door het kleine huis en overlaadt zijn ooms en tantes met vragen. Als het zijn opa even te veel wordt, weet die precies wat hem te doen staat. “Als ik je een gulden geef, kun je dan tien minuten stil zitten?” vraagt hij aan zijn oudste kleinkind. Die uitdaging gaat Ron graag aan, een gulden kan hij altijd wel gebruiken. Zijn opa wijst hem een stoel aan en hij gaat zitten, zijn ogen op de klok gericht. Nog negen minuten. Nog acht. Als hij de secondewijzer tien minuten lang nauwkeurig in de gaten heeft gehouden, springt Ron weer enthousiast van zijn stoel. Die gulden heeft hij eerlijk verdiend!

De jonge Ron is een drukke, vrolijke, nieuwsgierige jongen. Op het aannemersbedrijf van zijn opa in Merkelbeek kan hij zijn energie kwijt. “Van mijn vijfde tot mijn twaalfde was ik veel op het bedrijf van mijn opa te vinden. Ik scheurde rond over het terrein in kleine grondverzetmachines of hielp een handje mee, bijvoorbeeld door stalen balken met een machine op een aanhanger te leggen. Het liefst ging ik met mijn opa mee op pad. Naast zijn aannemersbedrijf had hij ook een sloopbedrijf, hij zocht materialen van klanten uit die nog waarde hadden en verkocht die door vanaf zijn aanhanger. Ik was erbij en zag hoe hij handelde. Mijn opa had een heel sterk rechtvaardigheidsgevoel, dat kwam denk ik deels door zijn diensttijd in Indonesië. Eerlijkheid was zijn belangrijkste waarde, hij zou nooit iemand bedonderen. Alles ging mondeling, er werden handen gedrukt en er werd in cash betaald. Tot op de dag van vandaag vind ik de deals die met een handdruk bezegeld worden de beste deals. Als ik iemand echt vertrouw, heb ik geen papieren contract nodig.”

Een klein fragment uit de biografie van Ron Quadvlieg, die ik in 2015 voor hem schreef. Ron maakte als ondernemer de afgelopen jaren hevige ups en downs mee, van deurwaarders die ieder moment voor de deur konden staan tot flessen champagne van duizenden euro’s die over de vloer rolden. Dat wilde hij graag op papier zetten. Toch was het niet alleen een ondernemersverhaal, zoals we in het begin allebei hadden verwacht. Het is een heel persoonlijk verhaal geworden over zijn jeugd en ontwikkeling, de ontmoeting met zijn vrouw en de dood van zijn vader. Dat groeide langzaam zo terwijl we aan het praten waren.

Ik vond het heel mooi om zo intensief met één verhaal bezig te zijn. Vijf keer ben ik bij Ron op bezoek geweest en heeft hij me de hele middag verteld over zijn leven. De ene keer ging het vooral over zijn jeugd of hoe hij zijn vrouw ontmoet heeft, de andere keer lag de nadruk op de opbouw van zijn bedrijf of de gevolgen van de financiële crisis. Ik vond het bijzonder om op die manier langzaam zijn levensverhaal te horen. Vervolgens vond ik het heerlijk om op papier de puzzelstukjes in elkaar te leggen: Wat is de rode draad? Hoe bouw ik het verhaal op? Hoe breng ik dat ene onderdeel goed onder woorden? Dat is wat ik graag doe.

Ik schreef de biografie van Ron via Story Terrace, een platform dat biografieën maakt voor particulieren. Ik schreef de tekst, Story Terrace verzorgt de eindredactie en drukt er een compleet boek van. Via Story Terrace tekende ik ook het verhaal van Ben Langela op, die in de oorlog opgroeide met een Nederlandse moeder en een Duitse vader.

Ook interesse in een biografie? Hier lees je wat ik voor je kan doen.